Konrad Lorenz over zijn Cichliden-aquarium

Een aanvankelijk schuw, onderworpen wijfje verliest met haar angst voor het mannetje iedere remming om zich agressief te gedragen. Plotseling is het met haar voormalige schuchterheid gedaan. Ze staat brutaal en groot, in haar imponerende prachttooi met gespreide vinnen, midden in het territorium van het  mannetje. Bij deze soort cichliden doet haar tooi nauwelijks onder voor die van het mannetje. Zoals te verwachten was, wordt het mannetje agressief. In de situatie die het imponerende wijfje schept ontbreekt het hem niet aan agressie opwekkende prikkels. Hij schiet op zijn wijfje toe en neemt tegelijk de houding van het zijdelings imponeren aan. Enkele tienden van seconden lijkt het erop alsof hij haar gaat rammen. En dan gebeurt dat, wat voor mij de aanleiding was om dit boek te schrijven: het mannetje laat het hooguit enkele fracties van een seconde bij dit dreigement. Hij kan niet meer stoppen, hij is te opgewonden. Hij moet wel tot de aanval overgaan. Maar niet op zijn eigen vrouwtje! Hij schiet dus rakelings langs haar heen en treft een andere soortgenoot. Onder natuurlijke omstandigheden bijna zonder uitzonderingen de naburige territoriumbezitter.